آنچه در این پرونده میخوانید دیدگاه صاحب نظران فرهنگستان علوم اسلامی قم در رابطه ی دین و علم می باشد.
کد مطلب: 367
استاد سید محمد مهدی میرباقری در جمع عزاداران حسینی:
گشایش درهای توحید و معرفت از آثار عزاداری سیدالشهداء
تاریخ انتشار : پنجشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۱ ساعت ۰۹:۱۲
شدنی است که انسان با پروردگار خود ملاقات کند، می‌توان به رؤیت رسید «رب ارنی انظر الیک» نظر به سوی خداوند متعال و رؤیت الهی برای بشر ممکن است و هدف انبیا نیز همین بوده است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی فرهنگستان علوم اسلامی، استاد سید محمد مهدی میرباقری؛ رییس فرهنگستان علوم اسلامی قم، دوشنبه شب در جمع عزاداران حسینی در قم به ایراد سخنرانی پرداخت. اهم سخنان ایشان تقدیم خوانندگان محترم می گردد.
شروع نجات از ظلمات دنیا، از همین عالم است
ما تنزل کردیم و باب مشاهده عظمت و جلال او با یک دشواری سنگینی همراه شده است، تحمل این دوری بسیار دشوار است، آنان که اهل راه هستند و حجاب‌هایشان برداشته شده است وقتی غبارهایی از دنیا بر دلشان بنشیند بسیار بر جان آنان سنگینی می‌کند.
درباره معصومان(ع) نباید گفت که آنان هبوط کرده‌اند، آنان به عالم دنیا آمده‌اند: «فِی بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّـهُ أَن تُرْفَعَ وَیُذْکَرَ فِیهَا اسْمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فِیهَا بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ.» اگر کسی بخواهد تدارک کند این هبوط را، باید در خانه‌های آنان وارد شود، زیرا در آن خانه‌ها اذن رفعت داده شده است.
نجات از ظلمات دنیا از همین عالم دنیا شروع می‌شود، این موضوع در بیانات ائمه(ع) نیز توضیح داده شده است، گاه گفته می‌شود این صراط در دنیا و آخرت وجود دارد، و کسی که در دنیا در صراط حضور داشت در آن دنیا نیز در صراط حضور دارد.
شیطان نیز قسم خورده که راه مستقیم، معرفت و قرب را مسدود کند، آن قدر قوای شیطان پیچیده است که ما تلقی از این قوا نداریم، والا از شدت این قوا انسان سرگشته می‌شد.
قوای شیطان گسترده و در عالم منتشر است، شیطان می‌تواند در انسان آرزو ایجاد کند، فهم انسان را تغییر دهد، زینت دهد و ... تا راه مستقیم را بر انسان ببندد و با همه جنود خود انسان را محاصره می‌کند.
باب فهم خیرات و شرور با امام(ع) باز می‌شود
صراط مستقیم یک راه بیش‌تر نیست و اگر انسان از این صراط مسیر خود را ادامه ندهد باید همچنان در حجاب هبوط خود در این عالم باقی بماند. اولیا برای این‌که راه خدا گشوده شود، خود همه سختی‌ها را به جان خریدند، پیامبر(ص) و امام حسین(ع) بلایی را تحمل کردند تا این باب معرفت الله باز شود.
آثار عاشورا و آنچه که خداوند در پرتو عاشورا به سیدالشهدا داده این است که خداوند ائمه(ع) را از فرزندان اباعبدالله الحسین(ع) قرار داده است. باب هدایت از آستان مقدس سیدالشهدا گشوده شده است، باب فهم خیرات و شرور با امام(ع) باز می‌شود و گرنه حجت بر هیچ کس تمام نمی‌شد و این با اهل‌بیت(ع) میسر است.
ائمه(ع) با همه صفات ویژه خود از ما انسان‌ها دستگیری کردند، یکی از نمونه‌های این دستگیری این است که خداوند در تربت امام حسین(ع) شفا و امنیت را نهاده است.
شعاعی از واقعیت عاشورا بر محافل عزاداری سایه افکنده است
بعضی از بزرگان درباره شفا تربت امام حسین(ع) گفته‌اند که این شفا فقط در بیماری‌ها ظاهری نیست، بلکه بیماری‌های باطنی از سوی شیطان را هم فرامی‌گیرد البته این شفا یافتن آدابی دارد.
اثر ابتلا حضرت سیدالشهدا(ع) در عالم بسیار عجیب است، ایشان بلاهای بسیاری را تحمل کردند و خداوند شفا را در تربت ایشان قرار دادند و سجده بر تربت ایشان سفارش شده است. اگر کسی وارد وادی ائمه(ع) شد و این حسنه را با خود همراه داشته باشد از امنیت برخوردار می‌شود.
گذشتن از حجاب این دنیا و حجابی که انسان را دربرمی‌گیرد جز با دعا ممکن نیست، مشکلات را باید با دعا حل کرد، آنچه که دعای انسان را در مقام اجابت قرار می‌دهد دعا در زیر قبه امام حسین(ع) است و این قبه در مجالس عزاداری اباعبدالله نیز وجود دارد. سرچشمه همه برکاتی که در محفل سیدالشهدا(ع) وجود دارد، در عاشورا است؛ شعاعی از آن واقعیت بر این محفل‌ها سایه افکنده است.
بلا و به دنبال آن گشایش درهای توحید، معرفت از آثار عزاداری
همانگونه که ماه رمضان هر سال تکرار می‌شود و در بهشت به روی زمینیان باز می‌شود، هر سال نیز عاشورا تکرار می‌شود و شعاعی از حقیقت عاشورا در مجلس امام حسین(ع) در عالم زمینی تنزل می‌یابد.
صحنه عاشورا از نظر ظاهری و باطنی بلای عظیم است، هر کجا که مجلس سیدالشهدا برپا می‌شود، مجلسی است که شعاعی از این بلای عظیم نازل می‌شود و افراد حاضر در آن مجلس اذن ورود به آن بلای عظیم را پیدا می‌کنند.
محافل سیدالشهدا محافل پربرکتی است، نخستین چیزی که در آن تقسیم می‌شود، بلا است و به دنبال آن گشایش درهای توحید، معرفت و ... برای انسان حاصل می‌شود.
پایین آمدن فیض از جانب اباعبدالله در زمان‌های گوناگون آثار مختلفی دارد، زیارت امام حسین(ع) در ایام مختلف مانند نیمه شعبان، شب قدر، عرفه، عاشورا، و ... رزق‌های متفاوتی دارد، که این را می‌توان از ادعیه وارد شده در آن زمان‌ها دریافت، اما مصیبت امام حسین(ع) مهم‌ترین رزق است.
به اندازه بلایی که به انسان می‌دهند، انسان متحول می‌شود، برای اباعبدالله(ع) اشک می‌ریزد و از گناهان پاک می‌شود و در پی آن ابواب سایر خیرات برای انسان گشوده می‌شود.
امام سجاد(ع) با ۳۵ سال عزاداری باب ورود به عاشورا را گشوده‌اند
امام حسین(ع) برای رفعت دوستان خود، بلای عظیمی را تحمل کردند، اگر کسی بلای امام حسین(ع) را آن طور که هست درک کند، جان او دیگر در این دنیا ماندنی نیست. ورود به صحنه عاشورا و بلای عظیم سیدالشهدا(ع) نیاز به واسطه دارد، ما ظرفیت بسیاری نداریم، اگر به دنیا برسیم خوشحال هستیم و با از دست دادن آن ناراحت می‌شویم.
گریه و تألم انسان برای سیدالشهدا، جز با واسطه و شفاعت ممکن نیست، امام سجاد(ع) باب ورود به عاشورا را گشوده‌اند، قصد شیطان بسته ماندن این باب بود، اما امام سجاد(ع) با مصیبتی که تحمل کردند که این باب را گشوده نگاه داشتند.
اگر ۳۵ سال امام سجاد(ع) این مصیبت را بر جامعه نمی‌دمید، باب عاشورا بسته می‌ماند، وقتی از حضرت می‌پرسیدند که چرا گریه می‌کنید می‌فرمود: «انما اشکو بثی و حزنی الی الله» کسی نمی‌تواند حقیقت آن مصیبت را دریابد.
با تلاش‌های امام سجاد(ع) ما به جای مبتلا بودن به رنج خود، به سختی‌های ولی خدا مبتلا می‌شویم، خود امام سجاد(ع) برای گشودن این باب بلای عظیمی را تحمل کردند و خود ایشان عظمت بلای اباعبدالله(ع) را با شدت بیشتری درک کردند.
شروع نجات از ظلمات دنیا، از همین عالم است
ما تنزل کردیم و باب مشاهده عظمت و جلال او با یک دشواری سنگینی همراه شده است، تحمل این دوری بسیار دشوار است، آنان که اهل راه هستند و حجاب‌هایشان برداشته شده است وقتی غبارهایی از دنیا بر دلشان بنشیند بسیار بر جان آنان سنگینی می‌کند.
درباره معصومان(ع) نباید گفت که آنان هبوط کرده‌اند، آنان به عالم دنیا آمده‌اند: «فِی بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّـهُ أَن تُرْفَعَ وَیُذْکَرَ فِیهَا اسْمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فِیهَا بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ.» اگر کسی بخواهد تدارک کند این هبوط را، باید در خانه‌های آنان وارد شود، زیرا در آن خانه‌ها اذن رفعت داده شده است.
نجات از ظلمات دنیا از همین عالم دنیا شروع می‌شود، این موضوع در بیانات ائمه(ع) نیز توضیح داده شده است، گاه گفته می‌شود این صراط در دنیا و آخرت وجود دارد، و کسی که در دنیا در صراط حضور داشت در آن دنیا نیز در صراط حضور دارد.
شیطان نیز قسم خورده که راه مستقیم، معرفت و قرب را مسدود کند، آن قدر قوای شیطان پیچیده است که ما تلقی از این قوا نداریم، والا از شدت این قوا انسان سرگشته می‌شد.
قوای شیطان گسترده و در عالم منتشر است، شیطان می‌تواند در انسان آرزو ایجاد کند، فهم انسان را تغییر دهد، زینت دهد و ... تا راه مستقیم را بر انسان ببندد و با همه جنود خود انسان را محاصره می‌کند.
باب فهم خیرات و شرور با امام(ع) باز می‌شود
صراط مستقیم یک راه بیش‌تر نیست و اگر انسان از این صراط مسیر خود را ادامه ندهد باید همچنان در حجاب هبوط خود در این عالم باقی بماند. اولیا برای این‌که راه خدا گشوده شود، خود همه سختی‌ها را به جان خریدند، پیامبر(ص) و امام حسین(ع) بلایی را تحمل کردند تا این باب معرفت الله باز شود.
آثار عاشورا و آنچه که خداوند در پرتو عاشورا به سیدالشهدا داده این است که خداوند ائمه(ع) را از فرزندان اباعبدالله الحسین(ع) قرار داده است. باب هدایت از آستان مقدس سیدالشهدا گشوده شده است، باب فهم خیرات و شرور با امام(ع) باز می‌شود و گرنه حجت بر هیچ کس تمام نمی‌شد و این با اهل‌بیت(ع) میسر است.
ائمه(ع) با همه صفات ویژه خود از ما انسان‌ها دستگیری کردند، یکی از نمونه‌های این دستگیری این است که خداوند در تربت امام حسین(ع) شفا و امنیت را نهاده است.
شعاعی از واقعیت عاشورا بر محافل عزاداری سایه افکنده است
بعضی از بزرگان درباره شفا تربت امام حسین(ع) گفته‌اند که این شفا فقط در بیماری‌ها ظاهری نیست، بلکه بیماری‌های باطنی از سوی شیطان را هم فرامی‌گیرد البته این شفا یافتن آدابی دارد.
اثر ابتلا حضرت سیدالشهدا(ع) در عالم بسیار عجیب است، ایشان بلاهای بسیاری را تحمل کردند و خداوند شفا را در تربت ایشان قرار دادند و سجده بر تربت ایشان سفارش شده است. اگر کسی وارد وادی ائمه(ع) شد و این حسنه را با خود همراه داشته باشد از امنیت برخوردار می‌شود.
گذشتن از حجاب این دنیا و حجابی که انسان را دربرمی‌گیرد جز با دعا ممکن نیست، مشکلات را باید با دعا حل کرد، آنچه که دعای انسان را در مقام اجابت قرار می‌دهد دعا در زیر قبه امام حسین(ع) است و این قبه در مجالس عزاداری اباعبدالله نیز وجود دارد. سرچشمه همه برکاتی که در محفل سیدالشهدا(ع) وجود دارد، در عاشورا است؛ شعاعی از آن واقعیت بر این محفل‌ها سایه افکنده است.
بلا و به دنبال آن گشایش درهای توحید، معرفت از آثار عزاداری
همانگونه که ماه رمضان هر سال تکرار می‌شود و در بهشت به روی زمینیان باز می‌شود، هر سال نیز عاشورا تکرار می‌شود و شعاعی از حقیقت عاشورا در مجلس امام حسین(ع) در عالم زمینی تنزل می‌یابد.
صحنه عاشورا از نظر ظاهری و باطنی بلای عظیم است، هر کجا که مجلس سیدالشهدا برپا می‌شود، مجلسی است که شعاعی از این بلای عظیم نازل می‌شود و افراد حاضر در آن مجلس اذن ورود به آن بلای عظیم را پیدا می‌کنند.
محافل سیدالشهدا محافل پربرکتی است، نخستین چیزی که در آن تقسیم می‌شود، بلا است و به دنبال آن گشایش درهای توحید، معرفت و ... برای انسان حاصل می‌شود.
پایین آمدن فیض از جانب اباعبدالله در زمان‌های گوناگون آثار مختلفی دارد، زیارت امام حسین(ع) در ایام مختلف مانند نیمه شعبان، شب قدر، عرفه، عاشورا، و ... رزق‌های متفاوتی دارد، که این را می‌توان از ادعیه وارد شده در آن زمان‌ها دریافت، اما مصیبت امام حسین(ع) مهم‌ترین رزق است.
به اندازه بلایی که به انسان می‌دهند، انسان متحول می‌شود، برای اباعبدالله(ع) اشک می‌ریزد و از گناهان پاک می‌شود و در پی آن ابواب سایر خیرات برای انسان گشوده می‌شود.
امام سجاد(ع) با ۳۵ سال عزاداری باب ورود به عاشورا را گشوده‌اند
امام حسین(ع) برای رفعت دوستان خود، بلای عظیمی را تحمل کردند، اگر کسی بلای امام حسین(ع) را آن طور که هست درک کند، جان او دیگر در این دنیا ماندنی نیست. ورود به صحنه عاشورا و بلای عظیم سیدالشهدا(ع) نیاز به واسطه دارد، ما ظرفیت بسیاری نداریم، اگر به دنیا برسیم خوشحال هستیم و با از دست دادن آن ناراحت می‌شویم.
گریه و تألم انسان برای سیدالشهدا، جز با واسطه و شفاعت ممکن نیست، امام سجاد(ع) باب ورود به عاشورا را گشوده‌اند، قصد شیطان بسته ماندن این باب بود، اما امام سجاد(ع) با مصیبتی که تحمل کردند که این باب را گشوده نگاه داشتند.
اگر ۳۵ سال امام سجاد(ع) این مصیبت را بر جامعه نمی‌دمید، باب عاشورا بسته می‌ماند، وقتی از حضرت می‌پرسیدند که چرا گریه می‌کنید می‌فرمود: «انما اشکو بثی و حزنی الی الله» کسی نمی‌تواند حقیقت آن مصیبت را دریابد.
با تلاش‌های امام سجاد(ع) ما به جای مبتلا بودن به رنج خود، به سختی‌های ولی خدا مبتلا می‌شویم، خود امام سجاد(ع) برای گشودن این باب بلای عظیمی را تحمل کردند و خود ایشان عظمت بلای اباعبدالله(ع) را با شدت بیشتری درک کردند.
